Prolog.

Ciemność była wszędzie. Ciężka, paraliżująca ciemność, która sprawiała, że każdy kolejny oddech stawał się coraz trudniejszy. Ból był niemal nie do wytrzymania i w końcu w duchu zaczęłam modlić się, aby wreszcie się skończył. Aby mnie zostawił i dał szansę na odejście.

Aby pozwolił mi umrzeć.

I wtedy zobaczyłam Go tak wyraźnie, tak dokładnie, jak gdyby naprawdę stanął tuż przede mną. Widziałam Jego pełne usta układające się w szerokim uśmiechu, przez który w policzkach pojawiły się delikatne, urocze dołeczki. Widziałam Jego miękkie, jasne włosy, ułożone jak zwykle w lekkim nieładzie.

I widziałam Jego oczy. Widziałam niebieskie tęczówki, w których odbijała się cała miłość, jaką się darzyliśmy. Wszystkie wspólne momenty, które kiedykolwiek razem spędziliśmy.

Znów mogłam oddychać, a ból powoli opuszczał moje ciało. Jego wyraźny obraz wciąż widniał przed moimi oczami, niczym nadzieja, której kurczowo zapragnęłam się trzymać.

I w końcu mogłam być spokojna. Nie istniało już nic, nic, oprócz tej jednej miłości, która wypełniła moje serce. I wiedziałam, że pozostanie ona tam już na zawsze, nawet gdy zabraknie mu siły na kolejne uderzenie. 

~*~

Siedziałem na pustym korytarzu, tępo wpatrując się w ścianę. Miałem wrażenie, że z powodu mojej sięgającej nieba rozpaczy, każda otaczająca mnie rzecz wyraźnie ukazywała jej ostatnie słowa, które udało się wypowiedzieć. W międzyczasie przeniosłem swoje dłonie na skronie, których ból delikatnymi i wolnymi ruchami zacząłem powoli łagodzić. O wiele gorszy był ten, który odczuwałem w sercu. Tego bólu nie można było niczym zagłuszyć. Co chwilę dawał o sobie znać, a ja musiałem z godnością przyjąć tę taktykę, bowiem nic nie mogłem z tym zrobić. Stanąłem z cierpieniem twarzą w twarz.

Jakiś czas temu byłem pewien, że podtrzymuje nas słuszna nadzieja, ponieważ wszystko szło w dobrym kierunku, niczego nie musieliśmy się obawiać. Ostrzegano nas, że załamanie może przyjść w każdym momencie, jednak całkowicie zapomnieliśmy o tej możliwości, oddając się miłości. Zrobiłem błąd, nie dopuszczając do siebie najgorszej myśli. Nie miałem czasu, by się do niej przyzwyczaić, ale przede wszystkim, by pogodzić się z tym faktem. Wierzyłem, że wszystko skończy się dobrze. Liczyłem na cud, który nie był pisany właśnie jej. Przegrałem walkę z najpotężniejszym żywiołem, jakie czyhało na każdego człowieka.

Zabierano mi najważniejszą osobę w moim życiu, a ja po raz pierwszy nie mogłem nic zrobić. Czułem się bezradny i zupełnie niepotrzebny. Odchodziła, a ja nie miałem nawet szansy, by się pożegnać.

~ * ~

  

OD AUTOREK: Gorąco witamy i przedstawiamy pierwszą naszą historię w duecie, w składzie Ellie&Tess. Mamy nadzieję, że tym krótkim fragmentem zachęcimy Was do pozostania tutaj na dłużej. Nie jesteśmy w stanie określić, kiedy pojawi się rozdział pierwszy, ale nie wykluczone, że już niebawem. Tymczasem pozdrawiamy i do napisania! PS. Zostawiajcie swoje namiary w zakładce "Informowani", będzie nam o wiele łatwiej.